حالا همۀ بچههایش رفته بودند، شب از نیمه گذشته بود و او دوباره از هجوم بیخوابی و فکر و خیال به زیرزمین پناه آورده بود. روی صندلی راحتی یک نفره نشسته بود و تفنگ شکاری قدیمیاش را در دست گرفته بود. قنداق آن را روی زمین گذاشته بود، لولۀ آن را زیر دماغش گرفته بود و به دیوار روبهرو زل زده بود که فقط یک قاب عکس روی آن کوبیده شده بود: زن جوانی دستش را انداخته بود دور کمر مردی که یک هوا از او قدبلندتر بود. مرد دستش را دور گردن زن انداخته بود. باد دست انداخته بود توی موهای بلند و شرابی رنگ زن و لبخند بزرگ و بیریای او را زیباتر کرده بود. مرد اما لبخندی نداشت. سمت بالای صورتش زیر سایۀ کلاه لبهدارش گم شده بود. یک تیشرت سورمهای رنگ و یک شلوار جین آبی به تن داشت. با حالت تحکمآمیزی زل زده بود به
ادامۀ مطلبآوازی کوتاه برای پدربزرگ
