عنوان این پست یک ضرب‌المثل رومی است: اگر مثل هم نبودید که دور هم جمع نمی‌شدید.
آدم‌ها چیزی که دوست ندارند را تحمل نمی‌کنند. آن‌ها همچنین با کسی که به آن‌ها هیچ نزدیکی فکری و روحی نداشته باشد، نشست و برخاست نخواهند کرد.
شاید صورت این صحبت خیلی واضح به نظر برسد. اما کمی باید در مورد آن فکر کرد.
اول اینکه آدم‌ها چیزی که دوست ندارند را تحمل نمی‌کنند، پس وقتی به شما می‌گویند که آن‌ها هم مثل شما از کسی یا چیزی دل خوشی ندارند اما چه کنند که فلان و بهمان و چه و چه؛ شما هم مثل من این‌طور حرف‌ها را باور نکنید. من این‌گونه توجیه‌ها را می‌گذارم به حساب رودربایستی یا گاهی خیلی بدتر ریاکاری.
دوم اینکه شما هم وقتی با گروهی می‌پرید ولی ته دل در مورد آن‌ها غر می‌زنید که چرا این و چرا آن و چه و چه؛ به خود نهیب بزنید که اگر مثل هم نبودید که دور هم جمع نمی‌شدید! پس چیزی در شما و آن گروه افراد هست که شما را به هم پیوند می‌زند. اگر نیست چرا با کسی رفت و آمد دارید که باعث ناراحتی و زحمت شما می‌شود.
وقتی هم که در مورد شرایطی که در آن هستید غر می‌زنید باز از خود بپرسید که آیا چیزی که دوست ندارید تحمل می‌کنید؟ اگر بله! در مورد عقل خود شک کنید.
ما گاهی شرایطی بدی را تحمل می‌کنیم به خاطر آنکه تغییر آن شرایط مصادف با بیرون آمدن از غار راحتی و امنیت ماست!
هر گاه چیزی یا کسی را تحمل می‌کنید و از تحمل آن شخص یا شرایط رنج هم می‌برید اما اراده تغییر هم ندارید و به غر غر کردن خشک و خالی بسنده می‌کنید؛ با خود فکر کنید و جواب این سؤال را بیابید که چه چیزی در آن فرد یا موقعیت هست که شما دوست دارید و حاضرید بقیه گند ماجرا را تحمل کنید.
Photo by Lesly Derksen on Unsplash