در این وانفسای خانه‌نشینی بعد از انتشار وسیع کرونا – یا آن‌طور که همه دوست دارند بگویند«قرنطینه‌ی خانگی» – گفتم چندتا فیلم ببینم بلکه حالم بهتر شود.
فیلم‌های زیر را طی سه روز گذشته دیدم:
To die for 1995
Once upon a time in Hollywood 2019
Secret in their eyes 2015
A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence 2014
فیلم‌های Irishman، چه نسخه‌ی 2019 و چه نسخه‌ی 2011، از روی واقعیت ساخته شده است. ولی نسخه‌ی 2011 آن به اصل ماجرا نزدیک‌تر است. حتی صحنه‌ها و عکس‌های واقعی هم در چند جای فیلم قرار داده شده است. مثلاً مصاحبه‌ی پلیس با مرد ایرلندی که می‌پرسد تا حالا 5 بار سعی کرده‌اند تو را بکشند، اما تو جان سالم برده‌ای؟
در این صحنه می‌بینیم که بازیگر نقش مرد ایرلندی و خود او چقدر شبیه به هم هستند. تا حدی که انگار یک نفر هستند.
ولی نسخه‌ی 2019 آن از واقعیت دورتر شده است.
در کل از هر دو نسخه خوشم نیامد. هم اینکه حالم بهتر نشد که بدتر شد. به خاطر خشونت زیاد فیلم بیشتر حالم گرفته شد.
فیلم secret in their eyes هم خشونت خیلی زیادی داشت. فیلم to die for هم همچنین.
چند وقت پیش سریال The Ranch را می‌دیدم. با اینکه مثلاً کمدی بود ولی با نمک خیلی کمی جلو می‌رفت اما به نحوی تحملش می‌کردم. تا اینکه باز در یکی از قسمت‌ها عوضی داستان با کلت آمد داخل صحنه. و تمام! بقیه را ندیده پاک کردم.
برای بعضی دیدن صحنه هفت‌تیر کشی و آدم کشی و خشونت و تعقیب و انتقام و زیرنظر گرفتن زندگی خصوصی دیگران جذاب و هیجان انگیز است. برای من مسخره و حال به هم زن.
چقدر خشونت؟ باید تصویر واقعیت را باید نشان داد! به هر شکلی لابد!؟
این خشونت که به ما می‌فروشند زندگی انسان‌هایی بوده است که جامعه نتوانسته است از آن‌ها حمایت کند. این خشونت نشان‌دهنده‌ی این است که در جایی مثلاً مانند آمریکا نظام آموزشی، نظام قضایی و … چقدر در مدیریت جامعه ضعیف هستند.
فیلمA Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence 2014 خیلی بی‌نمک و مسخره است. بدیهی‌ترین مسائل زندگی بشر را مانند مرگ، شکست عشقی و … به شکلی بسیار سطحی و با صحنه‌های طولانی سکوت و .. روایت کردن چیزی جذابی نیست.
این فیلم برای کسانی خوب است که دوست دارند فیلم‌های بی سر و ته را ببینند و هر وقت هر کسی گفت فیلم بی‌معنی بود بگویند نه این فیلم هنر واقعی بود.
قبلاً مطلبی نوشته بودم که آیا هر کتابی ارزش یک بار خواندن را دارد؟ حالا باید بپرسم: آیا هر فیلمی ارزش یک بار دیدن را دارد؟ و در جواب هر دو سؤال باید گفت: نه!
دوست دارم فیلمی ببینم که در آن بدن زن و آدمکشی را به من نفروشند. فیلمی که قتل و صحنه‌های جنسی نداشته باشد ولی جذاب باشد و چیزی از جنس زندگی در آن باشد.
دیدگاهتان را بنویسید