دسته: یادداشت‌ها

کتاب نون نوشتن اثری به نسبت متفاوت از محمود دولت آبادی است که زمستان سال ۸۸ منتشر شد. این کتاب خیلی زود با استقبال خوانندگان رو‌به‌رو شد. به طوری که در فاصله‌ای اندک در بهار ۸۹ چاپ دوم آن با ۷۷۰۰ نسخه بیرون آمد. چاپ دوم هم سریع فروش کرد. و چاپ‌های بعدی هم سریع فروش کرد. (صفحۀ کتاب در نشر چشمه) «نمی‌دانم برای که و خطاب به که می‌نویسم! فقط احساس می‌کنم که باید بنویسم. زخمی هستم و احساس می‌کنم زحماتم دارد پایمال می‌شوند، و اگر در این خاموش‌ترین دفتر، سخن از آن به میان می‌آورم از این روست که جایی برای بیان آن نمی‌بینم…» -از متن کتاب یادم می‌آید در فضای آن روزهای جامعه، خیلی از دانشجویان و روشنفکران جامعه، در این کتاب در جستجوی معنایی یا استعاره‌ای یا حرفی متفاوت بودند که ذهنیت آن‌ها را به نوعی تایید کنید. بعد از ده سال از انتشار چاپ اول

تاثیر اینترنت بر روی کتاب و روزنامه و روشنفکری منفی بوده است یا مثبت؟ شاید جواب دهید که «بستگی دارد!» یا «نمی‌توان خیلی صریح نظر داد!» اما من فکر می‌کنم که خیلی راحت می‌توان به این پرسش جواب صریح داد. به نظر من تاثیر اینترنت بر روی کتاب و روزنامه و روشنفکری خیلی هم مثبت بوده است. دلایلش هم در زیر می‌خوانید.   منفی‌باف‌ها و مرتجعین ابتدا باید این را بگویم که همیشه در میان مردم، که در ایران خیلی بیشتر هستند، افراد هستند که گرایشات ارتجاعی دارند. این افراد همیشه از هر چیز تازه‌ای فرار می‌کنند. برای خود توجیهاتی هم دارند. یادم می‌آید در بین افراد کتاب‌خوان و قلم به دست کم ندیدم که عده‌ای به «روزنامه» بتازند. این افراد معتقد بودند که روزنامه آن عمق لازم را ندارد و مثل کتاب عمل نخواهد کرد. همچنین یک حرف فوق کلیشه‌ای و بسی ابلهانه: روزنامه‌ها دروغ می‌نویسند. سؤال: یعنی کتاب‌ها

برای موفقیت در یک کسب و کار اینترنتی از یک جای ساده شروع کن و ذره ذره کارَت را گسترش بده. هر چه روی اصل کار متمرکز شویم به نتیجه دلخواه نزدیک می‌شویم.

سفرنامه‌های عصر صفوی جزو منابع مهم مطالعه تاریخ ایران محسوب می‌شوند. در این نوشته به معرفی اجمالی سفرنامه‌های عصر صفوی می‌پردازیم. مقدمه عصر صفوی در ایران، مصادف است با شروع آهسته دوره نوزایی در اروپا. اروپاییان کنجکاو، به سفر کردن به نقاط مختلف جهان تمایل نشان می‌دهند. از جمله کشورهایی که مورد توجه آنان بوده است، ایران را می‌توان نام برد. در این دوره، مناسبات ایران با کشورهای اروپایی گسترش می‌یابد و لذا سیاحان، تاجران و سیاسیون زیادی به ایران سفر می‌کنند. توجه اروپاییان به ایران را می‌توان از چند جهت حایز اهمیت دانست: عثمانی برای اروپا خطر محسوب می‌شود. آنان بی‌تمایل نیستند که سر این مار به دست ایران کوبیده شود. اروپاییان در پی گسترش مرزهای اقتصادی – فرهنگی خود هستند و ایران هم طبیعتاً یکی از گزینه‌های خوب برای تعامل با اروپای آن زمان است. سیاحان، تاجران و سیاسیونی که به ایران آن زمان سفر کرده‌اند، از خود

وقتی من وجود دارم، من تعیین کننده قوانین نوشتن برای خودم هستم. دیگرانی که آمدند و رفتند برای خود اصولی داشتند. آنها مطابق اصول خود نوشتند و امروز من هستم و مطابق اصول خودم می‌نویسم. یکی از چیزهایی چندش‌آوری که من در خیلی‌ها دیده‌ام این است که برای جمله به جمله‌ی صحبت‌های خود از دیگرانی که معروفیتی هم دارند سند می‌آورند. اینکه دیگرانی آمدند و حرف‌هایی زدند بحثی است. و اینکه صحبت‌های ما بشود رژه‌ای از جملات دیگران بحث دیگری است. تا نفهمیم که چه کسی چه چیزی را به چه دلیلی گفته است، معنی ندارد که جملات و دیدگاه‌های آن را نقل کنیم. ولی وقتی فهمیدم که دیگران چه گفته‌اند و در کجا به چه دلیلی چه موضعی داشته‌اند، برای هر چیز ناچیزی به آن‌ها ارجاع نخواهیم. ارجاع دادن به دیگران به چشم اینکه «فتوا» از دیگری نقل کنیم، کار آدم بی‌فکر است. آدم بی‌فکر. آدم بی‌خلاقیت. آدم بی‌تشخیص.

قانون ۱۵ دقیقه برای مدیریت زمان یکی از بهترین راه‌ها برای بهینه‌سازی استفاده از زمان است. حتماً شما هم تجربه کرده‌اید که هر گاه می‌خواهید تغییری در زندگی خود بدهید، یا چیز جدیدی بیاموزید، یا بازم است که از زمان روزانه خود به طور بهینه برنامه‌ریزی کنید، به روشی تکراری و کلیشه‌ای، برای تمام روز برنامه‌ریزی می‌کنید. یعنی یک کاغذ برداشته و برای هر ساعت از روز فعالیتی را در نظر می‌گیرید. این نوع برنامه‌ریزی کردن به دلیل اینکه دست به تغییر یکباره عادت‌های روزمره می‌زند، نمی‌تواند موفقیت آمیز باشد. قبلاً درباره مدیریت زمان نوشته‌ام. گفته‌ام که باید یک جدول دارای چهارستون داشته باشیم که در آن فعالیت‌های هر روز خود را می‌نویسیم. بدون هیچ‌گونه سانسور و فقط برای خودمان تمام فعالیت‌های خود را در ان یادداشت می‌کنیم. بعد از مدت زمانی حدود ۴ یا ۵ هفته به بررسی دقیق آن می‌پردازیم. در این مرحله برای ما روشن می‌شود که

simplicity is the ultimate sophistication سادگی نهایت کمال است. این جمله از لئوناردو داوینچی نقل می‌شود. تجربه زیاد می‌گوید چه چیزهایی زائد است.

بعد از اینکه نوشته‌ای را تمام کردیم بهتر است که بلافاصله به ویرایش آن نپردازیم و بگذاریم مدتی را بخوابد. بعد از مدتی به آن برمی‌گردیم و آن را ویرایش می‌کنیم. تا اثری ویرایش نشود کامل نمی‌شود.

ما در هر سطل آشغالی که می‌بینیم را باز نمی‌کنیم. اما وارد دنیای هر آدمی که از کنار آن می‌گذریم می‌شویم. خیلی از جمع‌هایی هم که وارد آن‎‌ها می‌شویم همینطور است. خیلی اتفاقی با جمعی آشنا شده‌ایم و وارد آن شده‌ایم. راجع به آدم‌هایی که در «دنیای ما» وجود دارند فکر کنید. چند نفر از آن‌ها از روی فکر و تدبیر انتخاب شده‌اند؟ چند نفر از صدها نفری که در زندگی ما «دوست ما» بوده‌اند، برای ما مفید بوده‌اند؟ و در مقابل چند نفرشان عوضی بوده‌اند؟ آیا شده است که تا حالا از کسی که در شهر دیگری زندگی می‌کند و حتی نام شما را نمی‌داند ضربه خورده باشید؟ اما از کسی که او را دوست خود فرض می‌کرده‌اید ضربه خورده‌اید. یک راز خیلی ساده در انتخاب‌های ما وجود دارد که اگر آن را ندانیم در چرخه‌ی آسیب خوردن از دوستان و نزدیکان گیر خواهیم افتاد. البته این نکته‌ای که

آیا ما زمان را مدیریت می‌کنیم؟ آیا ما پول را مدیریت می‌کنیم؟ واقعیت این است که ما نه زمان و نه پول و نه هیچ چیز دیگری را مدیریت نمی‌کنیم. ما فقط و فقط عادت‌های خودمان را مدیریت می‌کنیم. تا زمانی که فکر کنیم پول و زمان و … را باید مدیریت کنیم راه را به اشتباه رفته‌ایم. چون در نهایت این عادت‌های ما هستند که تمام تدبیرهای ما در راه مدیریت مالی و مدیریت زمان را نقش بر آب خواهد کرد. ما عادت‌های خود را مدیریت می‌کنیم. یا بهتر است بگوییم عادت‌ها ما را مدیریت می‌کنند. باید برای هر تغییری ابتدا سراغ عادت‌هایی برویم که مانع ایجاد آن تغییر هستند. وقتی عادت‌های جدیدی را با عادت‌های قبلی جایگزین کردیم، درست مثل این می‌ماند که ماشینی ساخته‌ایم که آرزوهای ما را برایمان برآورده می‌کند. نوشته‌های مرتبط: بی‌خوابی شبانه ناشی از اینترنت به تعویق انداختن کارها را با این دو روش

آیا تا حالا از خود پرسیده‌اید که چرا مردم از ما خرید می‌کنند؟ در این مقاله می‌خواهم به طور مختصر به نکته مهمی در این زمینه بپردازم. چرا مردم از ما خرید می‌کنند؟ تا حالا دیده‌اید که فرد معتادی به قاچاق فروشی که از او مواد می‌خرد بپرسد: آیا خودت از این مواد مصرف کرده‌ای؟ یا وقتی فردی به مغازه سوپری سر کوچه می‌رود از صاحب مغازه بپرسد آیا خودت از همین پنیر می‌خوری؟ از همین ماکارونی برای ناهار و شامت می‌پزی؟ از همین زیتون استفاده می‌کنی؟ اما هر گاه صحبت از کتابی یا روشی برای ارتقاء سطح فکر و زندگی می‌شود افرادی سریع می‌پرسند که آیا خودت از همین روش استفاده کرده‌ای؟ چرا در مورد اول کسی چنین شکاک نیست، ولی در مورد دوم این شکاکیت را چه بسا که زرنگی و باهوشی خود بنامد؟ در مورد مواد مخدر یا پنیر و ماکارونی کسی به تجربه فروشنده کاری ندارد