اسماعیل اصلانی دیرانلو

متاسفانه برای این هفته هیچ چیزی برای معرفی ندارم.

شب یلدا امسال شب یلدا خیلی ساده گذشت. خیلی شلوغ نبودیم. خیلی ساده و صمیمی برگزار شد. امشب آخرین شب پاییز و اولین شب زمستان است. این زمستان بهترین زمستانی خواهد بود که تاکنون تجربه کرده‌ام.

داستان «در آمریکا چگونه نویسنده را پرورش می‌دهند» در جلسه روز یک‌شنبه انجمن ادبیات داستانی ایده نوشته‌ای خانم مژگان قاضی‌راد خواندیم به نام «در آمریکا چگونه نویسنده را پرورش می‌دهند». این نوشته را من داستان می‌نامم. به دوستان حاضر در جلسه هم توضیح دادم که به خاطر چند فاکتور مهم از جمله داشتن لحن روایی، داشتن قصه منسجم، پرداختن به شخصیت‌ها و همچنین توصیف‌های زیرپوستی از طبیعتِ دنیایِ اطراف نویسنده که البته همگی با هنرمندی صورت گرفته است و باعث ایجاد ارتباط سریع بین خواننده و متن می‌شود، این نوشته را داستان می‌دانم. همچنین توضیح دادم که هدف من از انتخاب این متن چند چیز بوده است: می‌شود قلم را روی کاغذ گذاشت و برشی از زندگی را نوشت. به نحوی که همین برش کوتاه از زندگی در نوع داستان خوبی از آب دربیاید. لازم نیست دنبال شروع عجیب و غریب، نامگذاری ماورایی، توصیف‌های پیچیده و انتخاب نام‌های من درآوردی

چند جمله ما مسیر درست را پیدا نمی‌کنیم چون سؤالات درستی نمی‌پرسیم. و ما سؤالات درستی نمی‌پرسیم چون فکر می‌کنیم پیشاپیش همه چیز را بلد هستیم. ما نمی‌توانیم شخصیت دوستانمان را عوض کنیم، اما می‌توانیم آن‌ها را با دوستان بهتری عوض کنیم. همه چیز در میان دوستان مسری است، اگر با چهار نفر آدم بی‌اراده همنشین شوید، پنجمی شما خواهید بود. اگر با چهار نفر آدم سخت‌کوش همراه شوید، پنجمی شما خواهید بود. «من با بقیه فرق دارم» متداول‌ترین جمله برای افرادی است که خود را به قهقرا می‌برند یا کسانی که نمی‌توانند خود از قهقرا نجات دهند.

چند روز پیش اکانت تلگرامم را برای همیشه حذف کردم. دوتا توییتری هم که داشتم حذف کردم. الان فقط یک توییتر فارسی و یک توییتر انگلیسی دارم که از آن‌ها به طور خیلی «خلوت» برای کارهای شغلی استفاده خواهم کرد. یکی از اینستاگرام‌هایی که داشتم را پاک کردم. دیگری را هم خیلی خیلی خلوت خواهم کرد. تعداد دوستان فیسبوک را هم از ۵۰۰۰ به کمتر از ۹۰۰ رساندم. اینها تا مرز ۲۰۰ خواهند رفت. در این مدت چند واکنش به کارهای من شده است. یکی اینکه فردی در فیسبوک کاممت گذاشت که «ممنون که حذف کردید». این‌ها از آن‌هایی هستند که تا هستی یار و یاورت نیستند، وقتی مردی سر قبرت با اشک‌های خود خاک را گل می‌کنند. چندتایی از دوستان ابراز همدردی کردند که بله درک می‌کنیم و از این حرف‌ها. یکی از کامنت‌ها نوشته زیر از ژاله است: «یادته اوایل که پروفایلت عکس بچگی‌ات بود، بهت میگفتم پسرم? من

ویرگول بر عکس آنچه اکثراً فکر می‌کنند، یک شبکه‌ی اجتماعی نیست. یک سرویس وبلاگ‌نویسی هم نیست. بلکه یک پلتفرم روزنامه‌نگاری است. مشابه آنچه Medium.com انجام می‌دهد. خوب که فکر می‌کنم می‌بینم اولین بار که با نام این پلتفرم آشنا شدم از طریق توییتر بود. کسی یک نوشته‌ی منتشر شده در ویرگول را توییت کرده بود و من روی آن کلیک کردم و چنان که افتد و تو بهتر از من دانی. از روزهای اول عضویم در ویرگول تا امروز، فراز و نشیب زیادی با این پلتفرم داشته‌ام: پست‌های حذف شده و گفتگوی ای‌میلی با تیم در جهت اینکه نمی‌شود نوشته بدون لینک منتشر کرد. و اینکه نمی‌شود انتظار داشت افراد تمام تولیدات محتوایی دست اول که گاهی ممکن است ترجمه یا مطالعه‌ای چند روزه یا چند هفته‌ای پشت آن است را همیشه در ویرگول نشر دهند. ابتدا این را هم بگویم که در آن زمان با اینکه سال‌های سال وبلاگ‌نویسی

انجمن ادبیات داستانی در بجنورد امروز غروب ساعت‌های ۷ بود که با محمد رفتیم کافه و نشستیم به صحبت کردن. لابه‌لای صحبت‌های‌مان محمد اشاره کرد که دوست دارد یک انجمن ادبیات داستانی در بجنورد راه‌اندازی کند. من هم که یاد صحبت‌های معاون فرهنگی اداره کل ارشاد افتادم، سریع گفتم که به اداره ارشاد معرفی‌اش می‌کنم. آقای رضایی در جلسه شورای ادبیات داستانی استان گفت که به جد پیگیری راه‌اندازی انجمن‌های ادبیات داستانی استان هستند. خیلی هم خوشحال شده بودند در اسفراین انجمن قوت گرفته است. من هم گفتم که با روشی که ما در اسفراین پیش گرفته‌ایم می‌شود در مرکز استان هم انجمنی را دایر کرد. به زودی در بجنورد هم انجمن ادبیات داستانی خود را راه‌اندازی خواهیم کرد.