اسماعیل اصلانی دیرانلو

سرعت عملکرد مزیت‌های روشنی برای ما دارد. همه ما می‌دانیم که سریع‌تر انجام دادن کارها خیلی ساده یعنی اینکه در مدت زمان کمتری می‌توانیم مقدار کارهای بیشتری را انجام دهیم. وقتی از سرعت عملکرد صحبت می‌کنیم به معنای سرسری و سریع انجام دادن کارها نیست. «عملکرد» با «انجام دادن» فرق دارد. عملکرد به طور همزمان شامل به انجام رساندن کیفیت و کمیت کاری می‌شود. در این هیچ بحثی نیست که سرعت عملکرد می‌تواند فواید اقتصادی و غیراقتصادی زیادی برای ما داشته باشد. کسی هست که بگوید دوست ندارد سریع‌تر کارهایش را به سامان برساند چون برایش مهم نیست کار بیشتری در زمان کمتری انجام دهد؟ اگر چنین کسی را دیدید که کندی و کم‌عملی برایش مهم نیست، از من به شما نصیحت از چنین فرد مضری فرار کنید! وقتی کاری را در زمان کمتری انجام می‌دهیم، علاوه بر اینکه سریع‌تر به نتایج دلخواه می‌رسیم، هزینه‌ی تمام شده‌ی آن را هم

Faster You Learn Faster You Earn معنی این جمله خیلی ساده است: هر چه سریع‌تر چیزی را بیاموزی از عواید آن هم بهره‌مند خواهی شد. من بعد از این همه تجربه که در زندگی خود داشته‌ام فقط یک چیز را حاصل این تجربه طولانی می‌دانم: اگر تا الان آن چیزی که می‌خواسته‌ای را به دست نیاورده‌ای به خاطر این است که هنوز آن چیز یکه باید می‌آموختی را نیاموخته‌ای. من هیچ موفقیتی را در زندگی ندیده‌ام که پشت آن یادگیری چیزی نهفته نباشد. و هیچ شکستی را ندیده‌ام مگر اینکه حاصل «یادنگرفتن» و «جهل» نباشد. همه‌ی ما موفقیت را حاصل تلاش و سخت کوشی می‌دانیم. اما سخت کوشی در چه زمینه‌ای؟ در چه مسیری؟ با چه معیاری؟ سخت کوشی روی چه؟ سخت کوشی خشک و خالی معنی ندارد. در طی قرون و اعصار، انسان متمدن این را فهمیده است که یادگیری می‌تواند تلاش ما را هوشمندانه‌تر کند. یعنی با تلاش

شک دارم این سؤال را از خود نپرسیده باشید که آیا ما خالق شرایط هستیم یا مخلوق آن؟ جمله‌ی آغازین فیلم «جدامانده» که آن را با صدای جک نیکلسون می‌شنویم این است: من نمی‌خواهم محصول دنیای اطراف خود باشم، من می‌خواهم دنیای اطراف من محصول من باشد. اما خارج از دنیای فیلم‌های هالیوودی آیا ما خالق شرایط هستیم و یا مخلوق آن؟ در مواجهه با این سؤال دو نوع جواب را من محتمل می‌دانم: عده‌ای ممکن است بگویند که ما خیلی هم خالق شرایط نیستیم، لذا بهتر است خیلی زور نزنیم و واقعیتی که برای ما مقدر شده است را بپذیریم. بعضی امّا در مقابل معتقدند که انسان خالق شرایط زندگی خود است. هر کس اگر بخواهد به هر چیزی که مد نظر اوست خواهد رسید. به نظر من موقعیت هر فردی در زمان حال زندگی‌اش، ترکیبی از دو فاکتور مهم است: اینکه چه میزان دنیای اطراف خالق موقعیت اوست

در این نوشته راجع به اینکه چگونه بر اتفاقات بد گذشته‌ی خود فایق آییم؟ صحبت خواهم کرد. بدترین چیزی که در زندگی سرتان آمده چه بوده است؟ بهترین اتفاق زندگی شما چه بوده است؟ به هر کدام از دو سؤال بالا جواب بدهید ولی به این هم دقت کنید که کدام را دقیق‌تر و بدون مکث پاسخ می‌دهید، و کدام یک را ممکن است با تأخیر جواب دهید. از پاسخ دادن به کدام یک احساس خوبی دارید. پاسخ دادن به کدام سؤال برای شما ممکن است کمی سخت باشد؟ حالا به این دو سؤال هم جواب دهید: بدترین آدمی که به تورتان خورده که بوده است؟ بهترین آدمی که در مسیر زندگی شما قرار گرفته است که بوده است؟ بدترین و بهترین اتفاق زندگی شاید خیلی معنایی نداشته باشد. چون خوب و بودن هر چیزی بسته به تفسیر ما از آن دارد. بله البته که گاهی اتفاقی مانند ورشکستگی یا

این نوشته در مورد کتاب ای کاش وقتی بیست ساله بودم می‌دانستم نیست. بلکه در مورد موضوعی است که هر ایرانی مانند من باید بداند. لذا برای همین این عنوان را برای نوشته‌ی خودم انتخاب کردم. اگر دوست دارید می‌توانید این کتاب را از این لینک دانلود کنید. چیزهایی هست که کسی آن‌ها را به ما نمی‌آموزد، بلکه با تجربه آن‌ها را به دست می‌آوریم. گاهی طبیعت چیزی این است که باید با تجربه آن را بیاموزی. اما چیزهایی هم هست که به طور نرمال باید در برنامه‌ی آموزشی مدرسه جای بگیرد. در مورد عبارت ای کاش وقتی بیست ساله بودم می‌دانستم مقاله‌های زیادی (البته به انگلیسی) نوشته شده است. از بس این در دنیای انگلیسی زبان عبارت متداول است که نویسنده کتاب هم از همان عبارت برای نام کتاب خود استفاده کرده است. مثلاً این دو نوشته: ۱۰ Things I Wish I Knew When I Was 20 ۲۰ Things

اگر از تو بپرسند: آیا به خودت افتخار می‌کنی؟ چه جواب می‌دهی؟ برای لحظه‌ای ادامه‌ی این مطلب را نخوان. با خودت خلوت کن و به این پرسش پاسخ بده: آیا به خودت افتخار می‌کنی؟ شاید عجیب به نظر برسد ولی اکثر آدم‌ها توأم با شک و تردید و یا از سر تدافع به این پرسش پاسخ می‌دهند. لابه‌لای صحبت‌های کسانی مانند تونی رابینز یا لس براون من یک جمله را زیاد شنیده‌ام: آدم‌ها از این جهت برای موفقیت تلاش نمی‌کنند، چون به اینکه موفقیت و ثروت و رتبه‌های بالا را به دست آورند ایمان ندارند. و آن‌ها به موفقیت‌های بزرگ ایمان ندارند چون خود را دوست ندارند. چون فکر می‌کنند که لیاقت این موفقیت را ندارند. در همین مورد: تو کافی نیستی بین کسانی که به من مراجعه کرده‌اند و سفره‌ی دلشان را باز کرده‌اند یک چیز مشترک بوده است: آن‌ها ته فکرشان، خودشان را سرزنش می‌کنند و فکر می‌کنند